Sunday, November 16, 2008

خوشبختی




خوشبختی، شايد يعنی اينكه هر روز صبح مسير زندگيتو از جاده ای انتخاب كنی كه روزمرگی رو دور ميزنه... شايد يعنی وقتی سرتو رو بالش ميذاری، اونقدر خسته باشی كه هيچ فكر مزاحمی آزارت نده... خوشبختی شايد يعنی اينكه آلبوم عكسهای قديميتو نگاه كنی و بگی يادش بخير ، اما هرگز دلت نخواد به اون دوران برگردی... خوشبختی شايد يعنی اينكه كارهای پروژه هات هميشه به شب آخر نرسه... خوشبختی شايد دوست داشتن يه نفر باشه، فقط به خاطر خودش... خوشبختی شايد يه ظرف غذای نذری باشه، از طرف همسايه ای كه هرگز نميشناسيش... يا يه ميسد كال، از طرف دوستی كه به يادته... خوشبختی، شايد يعنی اينكه برای يه بارم كه شده، در برابر پستی های اين دنيا مقاومت كنی... شايد يعنی اينكه وقتی تنهای تنها شدی، بدونی هنوز يه نفر هست كه صداتو ميشنوه... خوشبختی، شايد يعنی اينكه بيای خونه و ببينی همه چيز برق ميزنه، يخچال پر از خوردنيه، و روی ميز آشپزخونه يه كاغذ كوچيك هست كه روش نوشته: سلام، اومدم نبودی... خوشبختی، شايد يعنی اينكه گاهی اوقات، فقط گاهی اوقات، ليوان زندگيتو از پايين نگاه كنی
.
.
.
نوشته زير بخشی از ترجمه يك متن راجع به خوشبختيه
.
خيالمان می رسد كه زندگی، همان زندگی دلخواه، موقعی شروع می شود كه موانعی كه بر سر راهمان هستند، كنار بروند: مشكلی كه هم اكنون با آن دست و پنجه نرم می كنيم، كاری كه بايد تمام كنيم، زمانی كه بايد برای كاری صرف كنيم، بدهی هايی كه بايد پرداخت كنيم، و...... بعد از آن، زندگی ما زيبا و لذت بخش خواهد بود
.
بعد از آنكه همه اينها را تجربه كرديم، تازه می فهميم كه زندگی همين چيزهايی است كه ما آنها را موانع می شناسيم
اين بصيرت به ما ياری می دهد تا دريابيم، كه جاده ای بسوی خوشبختی وجود ندارد
خوشبختی، خودِ همين جاده است
.
.
.
.
ترجمه: عبد الرضا زارعی
عكس: فومن ، روستای كيش دره

Thursday, September 25, 2008

Istanbul 2






Buyukada, the biggest island of Istanbul










above: A group is recording a TV advertisement for NESCAFÉ





تو شهر عين مور و ملخ توريست ريخته بود. هر طرفو نگاه می كردی يه گروه توريست در حال حركت يا بازديد بودن. بيشترشون اروپايی بودن. يادمه تو مسجد ايا صوفيه در مسير حركت يه گروه چينی قرار گرفتم. پشت سرمو نگاه كردم ديدم يه گله آدم چشم بادوومی دارن بهم نزديك ميشن. برای اينكه مثل پدر سيمبا در كارتون شيرشاه زير دستو پا له نشم من هم باهاشون شروع به حركت كردم... مردم استانبول به رغم نزديكی به اروپا و تعداد زياد توريست از نظر زبان انگليسی تقريبا" در حالت تعطيل به سر می برن. ما هم كه تركی بلد نبوديم. با اين حال به خاطر اينكه ايرانی ها و ترك ها از لحاظ چهره تفاوت چندانی ندارن، در موارد بسياری ما رو با هموطنان خودشون اشتباه می گرفتن و باهامون تركی صحبت می كردن
.
.
هتل های استانبول معمولا" استاندارد با صرف صبحانه هستن. خوراكی های رنگارنگ موجود در سلف سرويس صبحانه و توجه به اين نكته كه معمولا" از نهار خبری نيست باعث می شد من تا حد مرگ صبحانه بخورم. صبحانه برام به يه خاطره خوب تبديل شده بود. فكر كردن به اون بهم انرژی مثبت می داد. محيط صبحانه محيط جالبی بود. چون مليت های مختلفی توش حضور داشتن. روز دوم و در حالی كه در رستوران هتل مشغول خوردن صبحانه بوديم يه آقای ايرانی رو ديديم كه به همراه خونوادش اومده بودن برای صبحانه. آقاهه يه شلوارك قرمز گلمنگلی پوشيده بود. روز بعد انگار رنگ شلواركش به بنفش تغيير كرد. هرچند روزهای آينده سعادت نشد رنگ شلوارك های بعدیشو ببينيم، اما من پيش بينی كردم كه در روزهای آخر با روبدوشام يا حوله حموم بياد پايين. آخه يكی نبود بگه اون شلواركی كه می بينی ملت بيرون از خونه می پوشن با شلواركی كه جنابعالی ميشينی تو خونه باهاش ليگ برتر تماشا می كنی فرق داره
.
.
در لابی هتل و در كنارآسانسورها يه رديف پله بود كه به طبقه پايين می رفت و در واقع به استخر و فيتنس سنتر ختم می شد. يه روز از اين پله ها رفتم پايين ببينم چه خبره... چيزها ديدم من... يه زير زمين بود با يه پيشخوان، اما كسی پشت پيشخوان نبود. در سمت راست بخش بادی بيلدينگ و وسايل ورزش قرار داشت. در سمت چب هم قسمت استخر و سونا و ماساژ بود. بله درست فهميدين. در هتل خدمات ماساژ ارائه ميشد. تبليغش رو تو همه اتاقها هم گذاشته بودن كه شامل چنتا عكس از صحنه های شنيع مشتو مال و ماساژ بود. به پيشخوان نزديك شدم، يكی از همون برگه های معرفی خدمات ماساژ با قيمت مربوط به هر مورد روی پيشخوان بود. نگاهی به قيمت ها انداختم. خوشبختانه از بودجه ما خارج بود. (يكی نيست بگه حالا مثلا" اگه خارج نبود چيكار می كردی؟) يه چيزی مثل شمع هم روی پيشخوان داشت دود می كرد اما شعله نداشت. شايد می خواستن به رمانتيك شدن فضا كمك كنن. شايدم من در مقابل دوربين مخفی قرار داشتم... به هر حال من برای اينكه از نزديك در جريان امور قرار بگيرم به سمت بخش استخر رفتم و نگاهی به داخل انداختم. استخر انگار خالی بود اما كمی اونطرف تر مثل اينكه يه نفر دراز كشيده بود يا می خواست دراز بكشه يا از حالت خوابيده به حالت نشسته تغيير حالت بده يا بر عكس. به هر حال من درست نفهميدم چون تا چشمم بهش افتاد سرمو از بخش استخر آوردم بيرون. سؤال اين بود: آيا استخر و سونا و ماساژ در همه يا نه، و اگه استخر جداست آيا مجانيه؟
چند ثانيه بعد، يه خانم محترم برای پاسخ گويی به اين سؤالات پشت پيشخوان ظاهر شد
من: عذر می خوام آبجی، ما نخوايم ازين خدمات مشتو مال شما استفاده كنيم كی رو باس ببينيم؟
خام محترم: پول ايز فْری........ روم
از جمله دومش من فقط كلمه "روم" رو فهميدم. با اين حال حواسمو جمع كردمو ازش خواستم جملش رو تكرار كنه
دوباره گفت: پول ايز فْری........روم
متاسفانه اين بار هم اين بار هم نفهميدم چی ميگه، با اين حال گفتم: " اُ كِی..." تشكر كردم و از پله ها اومدم بالا. آخر نفهميدم منظور خانمه چی بود. اميدوارم كه چيز بدی نبوده باشه. شايدم بيچاره منظورش اين بود كه استخر الآن مجانيه ولی وقت تسويه حساب اتاق تا قرون آخرشو ازت می گيرن
.
بعد از ظهر اون روز جماعت برای خريد رفتن بيرون. من موندم هتل. تصميم داشتم برم استخر اما يكم دچار ترديد بودم. به اين فكر می كردم كه من اگه برم فوقش بايد يه ربع تو اون استخر فكسَنی شنا كنم بعدم حوصلم سر ميره بايد برگردم. تازه اين حالت خوبش بود. اگه چنتا خانم محترم ورزشكار اونجا مشغول شنا يا مشتو مال باشن چی...؟ ولش كن بابا ما كه استخر نديده نيستيم، اينام كه استخرشون امنيت اخلاقی نداره، چه كاريه حالا... تو همين فكرا بودم كه ناگهان صدايی گفت: نكنه ترسيدی؟
وحشت زده به طرف صدا برگشتم... ديدم يه موجود زشت بدرنگ كنار پنجره ايستاده و داره بيرونو تماشا می كنه
پرسيدم: تو كی هستی؟
گفت: كی می خواستی باشم، من نفست هستم
گفتم: هركی می خوای باش ، منم نويدم....... چی...؟ نفس...؟
چند ثانيه سكوت بر قرار شد
نفس: همين الآن پاشو مايوتو پيدا كن تا دير نشده برو استخر
من: استخر كه قضيش تقريبا" منتفيه، شايد وقتی ديگر
نفس صورتش رو به سمت من برگردوند، چشمها و دندونهای زشتش حالمو به هم می زد
نفس: بار آخرت باشه رو حرف من حرف می زنی. گفتم پاشو مايوتو بردار برو پايين
من: آخه... می دونی، اينا استخرشون
نفس: آخه بی آخه، می خوای تموم بعد از ظهر بمونی تو اتاق؟
من: ای بابا بذار حرفمو بزنم... ميگم اينا استخرشون اندازه قالی 12 متريه ، بعد تازه مختلطم هست. اصلا" فكرشو كردی؟
نفس (با يه لبخند چندش آور): آره فكرشو كردم، تو نمی خواد نگران باشی
من: ببين جون هركی دوست داری يه امروز ما رو بی خيال شو، من استخر برو نيستم، هر وقتم بهت اعتماد كردم به گُه خوری افتادم
نفس: د بيچاره اگه من نبودم كه الآن...... "اگه تو نبودی وضعش از اينی كه هست خيلی بهتر بود..." اينو يه صدايی از اونور اتاق گفت... نگاه كردم ديدم يه موجود ديگه با يه رنگ سفيد مايل به خاكستری به سقف چسبيده... گفتم: تو ديگه كی هستی؟ نكنه تو وجدانمی...؟
وجدان: درست فهميدی جَوون، خودمم... به حرف نفست گوش نده، برات نقشه داره
نفس: نقشه...؟ تو چرا همش توهم توطئه داری عزيز من... بچه می خواد يه ساعت بره شنا كنه بياد، حمله تروريستی كه نمی خواد بكنه
وجدان: همين كه تو داری اصرار می كنی يعنی يه جای كار ايراد داره، احتياجی به توهم نيست
نفس: برو بينيم بابا... اصلا" من چرا با تو دارم حرف می زنم. نويد جان عزيزم، پاشو مايوتو بردار برو استخر هروقتم حوصلت سر رفت برگرد بالا، ببينيم آقای توطئه بازم رو حرفش می مونه يا نه
وجدان از روی سقف اومد پايين و نزديك من نشست
وجدان: نويد حرفشو گوش نكن، داره بازيت ميده، مثه روز روشنه چه خيالی داره... به حافظت رجوع كن، همه اون دفعه هايی كه به حرفش گوش دادی نتيجش چی شد؟
نفس: 2-2 مساوی كرديم تو وقت اضافه من بردم، به تو چه نتيجش چی شد... نويد پاشو داره دير ميشه ها
وجدان: دير ميشه؟ مگه استخر تا شب باز نيست؟
نفس: چرا... ولی آخه... هيچی... نويد بدو ديگه
وجدان: می بينی نويد... نقشش زمانبندی هم داره
نفس: اِ خفه شو ديگه اعصابمو خورد كردی... هی نقشه نقشه می كنه... به تو چه ربطی داره آخه... نويد ميری استخر يا نه؟
من: نه
نفس: زهر مارو نه... پس سه ساعت ما داريم اينجا قصه حسين كرد تعريف می كنيم؟ از چی می ترسی پاشو برو ديگه
من: نميرم
نفس: چرا آخه؟
من: خودت می دونی چرا
نفس: ای بابا به حرفای اين گوش نده، اين يه چيزی ميگه... ساحل آنتاليا كه نيست، استخر هتله... ميری شنا می كنی ميای
من: می تونم بپرسم اين همه اصرار برای چيه؟
نفس: خب... می خوام حوصلت تنهايی تو اتاق سر نره
وجدان: نويد... فقط می تونم بگم هر كاری كه بكنی بايد يه روز به خاطرش حساب پس بدی، كاری نكن كه بعد پشيمون شی
نفس (وانمود می كنه حرفهای وجدان رو نشنيده): پاشو... پاشو آفرين
چند ثانيه سكوت برقرار ميشه
من: راستی جواب اونو چی بدم؟
نفس: اونو...؟ كيو...؟ آهااااااا.... بابا اون از كجا می خواد بفهمه، مگر اينكه خودت بهش بگی... اگرم فهميد من خودم توجيهش می كنم، پاشو بريم حالا
من: نزديكم نيا آشغال
نفس: نويد پاشو... نويييـد...... نويييييـد........ نوييييييييد........... نوييييييييييييد
نبايد به چشماش نگاه می كردم... اما ديگه كار از كار گذشته بود... پلك هام كم كم سنگين شد...... و ديگه چيزی نفهميدم
چند دقيقه بعد، من داشتم همه اتاقو زيرو رو می كردم تا مايومو پيدا كنم و برم استخر... اما خوشبختانه، نبود كه نبود
ديگه از پيدا كردن مايو نا اميد شده بودم... كم كم به خودم اومدم... سكوت عجيبی اتاق رو فرا گرفته بود... سرمو آوردم بالا، ديدم وجدانم روی صندلی نشسته، و داره با يه لبخند معنی دار منو نگاه می كنه... نمی دونستم چی بايد بگم... من قائله رو باخته بودم... خواستم برم طرفش، اما به محض اينكه اولين قدمو برداشتم وجدانم ناپديد شد، و تا آخر اون سفر ديگه هرگز نديدمش
نفسم هنوز اونجا بود... انگار داشت در گوشی با كسی صحبت می كرد... به هر حال با پيدا نشدن مايوی من، پرونده اون استخر جهنمی برای هميشه بسته شد
.
.
روز آخر سفر، و در حالی كه يكنواختی به اوج خودش رسيده بود، در يكی از ايستگاه های مترو اتفاقی افتاد كه تا حدودی هيجان رو به زندگیم برگردوند... در اون ايستگاه تصميم داشتيم پياده شيم. واگن ايستاد و درها باز شد. دو نفر از ما پياده شدن، و ما سه نفر باقيمونده هم به همراه آوا كوچولو به سمت در حركت كرديم. اما انگار مدت باز موندن درها تو اون ايستگاه از حد معمول كمتر بود و تا اومديم پياده شيم در بسته شد... واگن به راه افتاد. در حالی كه پدر و مادرم هيجان زده شده بودن و نمی دونستن چيكار كنن، من پشت سرشون ايستاده بودم و با يه لبخند دو نقطه دی برای دو نفر اون ور شيشه دست تكون می دادم... می خواستم اگه تو اون مملكت غريب برای هميشه از هم جدا شديم، خاطره خوبی از من تو ذهنشون بمونه... آوا كوچولو همون لحظات اول شروع به بهونه گرفتن كرد... اون از پدر و مادرش جدا شده بود... آيا ما يه روز دوباره همديگه رو می ديديم... وقتی آوا بزرگ ميشد چه جوابی داشتيم بهش بديم... چه حوادثی در انتظارمون بود... اون واگن ما رو به كجا می برد

Thursday, September 18, 2008

Istanbul 1



pictures 3 to 6: Hagia Sofia Museum
ايا صوفيه يكی از بناهای مهم و معتبر تاريخی شهر استانبول است كه در ابتدا كليسا بوده و از بزرگترين آثار دوران بيزانس است كه در سال ۳۶۰ ميلادی بدستور كنستانتين اول بنا شده اما در جريان شورش عليه دولت تماما" سوخت و در سال ۴۱۵ ميلادی مجددا" ساخته شد. ولی باز اين كليسا در سال ۵۳۲ بدنبال يك شورش طعمه حريق شد كه بدستور امپراطور روم شرقی در بين سالهاي ۵۳۲ تا ۵۳۷ توسط ۱۰،۰۰۰ كارگر بنا گرديد. يكبار هم گنبد آن كه قطر آن ۳۱ متر و ارتفاع آن ۵۶ متر است بر اثر زلزله تخريب شد كه دوباره بازسازی گرديد. اين كليسا در سال ۱۴۵۳چون به تصرف تركان عثمانی درآمد با اضافه كردن ۴ گلدسته تبديل به مسجد شد. اين بنا هم اكنون موزه می باشد

لحظه ای درنگ و تامل در اياصوفيه كافی است تا پی به وجود موزائيكهای كوچك رنگی ببريم كه به بوجود آورنده اشكال حضرت مريم و مسيح و ... ميباشد. كه متعلق به دوران بيزانس است
قابل ذكر است كه فاتحان ترك پس از تبديل كليسا به مسجد و اضافه كردن گلدسته آن را به اسامي الله ، محمد ، ابوبكر ، عمر ، عثمان ، علي ، حسن و حسين مزين كردند اما خط بطلان بر تصوير مريم و مسيح نكشيدند




above: Sultanahmet Imperial Mosque (Blue Mosque)
pictures 8 to 15: Dolmabahçe Palace












above: Obelisk Of Theodosius
ا‌‍ُبليسك تك ستونی نازك و بلند با نوك هرمی شكل را ميگويند كه جنبه يادبود از يك شخصيت تاريخی دارد كه براي اولين بار مصريان باستان آن را برای يادبود فراعنه ساختند و آنها را به صورت جفت در معاب خود قرار دادند. به تدريج روميان اين اُبليسكها را به نقاط مختلف دنيا منتقل كردند و امروزه در دنيا ۳۰ اُبليسك وجود دارد كه يكي از آنها در استانبول است . اين اُبليسك ۲۵.۶ متر ارتفاع دارد و در سال ۱۴۹۰ ميلادی به استانبول آورده شده است و از جنس سنگ گرانيت ميباشد و قديمي ترين اثر باستانی در استانبول است

two last pictures: Istanbul Archaeology Museum (in Topkapi Palace)

.
.
.
.
در حدود قرن هفتم قبل از ميلاد عده ای از يونانيان پا به منطقه بوسفور گذاشتند و شهری ساختند كه آن را " بوزانتيون" نام نهادند . اين منطقه بواسطه بوسفور رو به ترقی نهاد و بعدها به تصرف روم درآمد. در سال ۳۳۶ ميلادی، همانطور كه اشاره شد امپراطور روم " كنستانتين" شهری جديد بر روی شهر بوزانتيون ساخت و آن را "كنستان تی نوپل" نام گذاری كرد كه بعدها قسطنطنيه و رسما" از سال 1933 استانبول ناميده شده است
استانبول بزرگ ‌ترین شهر کشور ترکیه، مركز فرهنگي و اقتصادی آن، و یکی از 10 شهر بزرگ دنیا با جمعیت زیاد محسوب می شود، به جهت نزدیک بودن به اروپا و کانالهای ارتباطی دریایی وهمچنین وجود صنایع متعدد ماشین سازی وپوشاک. استانبول تنها شهر بزرگ جهان است که در دو قاره قرار دارد. مساحت استانبول تقریبا ۱۹۶۶ کیلومتر مربع و جمعیت آن بیش از ۱۱ میلیون نفر است. استانبول مشهور به شهر هفت تپه است. به گفته "لامارتین" در آنجا خدا، انسان، طبیعت و هنر چنان جای کاملی را ساخته است که دیدارش ارزشمند است
در استانبول تقريبا همه چيز نسبت به ايران گرونه و برای خريد اصلا جای مناسبی نيست. به همين خاطر بيشتر وقت ما صرف بازديد از موزه ها و بناهای تاريخی شد. كاخ توپ كاپی، مساجد سلطان احمد و ايا صوفيه، آب انبار باسيليكا و كاخ دولما باغچه از جمله جاهايی بود كه رفتيم. توپ كاپی از همه بزرگتر و جالب تر بود، در حقيقت موزه توپ كاپی كاخ بزرگ و زيباييه كه نشان از عظمت و قدرت فراوان سلاطين عثمانی داره. اين موزه متشكل از جواهرات سلطنتی ، لباسها و شمشيرهای مرصع و تاج و تخت سلاطين عثمانی، حرمسرا، آشپزخانه و غيره هست. در موزه باستان شناسی اين كاخ می تونيد مقبره اسكندر (چال اسكندرون خودمون) رو ببينيد. يادمه در بخش جواهرات سلطنتی يه خنجر زيبای جواهر نشان بود. وقتی توضيحاتشو نگاه كردم، ديدم نوشته اين خنجر به عنوان هديه برای نادر شاه فرستاده شده، اما از شانس بد ما وقتی به بغداد رسيده خبر اومده كه نادرشاه دار فانی رو وداع گفته. اونام نامردی نكردنو خنجرو برگردوندن. (البته خيالی نيست، اگه يه سری به موزه جواهرات خودمون بزنين می بينين نادر شاه در لشكر كشی به هند هرچی جواهر بوده جارو كرده آورده)
به جرات می تونم بگم چيزی كه در سفر استانبول بيش از همه توجهم رو به خودش جلب كرد بخش امانات مقدس موزه توپ كاپی بود. خلفای عثمانی وقتی كشورهای عربی و شمال آفريقا رو تصرف كردن، آثار اسلامی رو از اونجا به استانبول منتقل كردن. يه چوب دراز و باريك ديدم كه سرش دو شاخه بود. فكر می كنين چی بود...؟ عصای حضرت موسی... همون عصايی كه نيل رو شكافت و به اژدها تبديل شد... علاوه بر اين، خرقه، مهر و جای پای حضرت محمد (ص)، اولين قرآن نوشته شده در تاريخ اسلام، شمشير ذوالفقار حضرت علی (ع)، خرقه های امام حسين(ع) و حضرت فاطمه (س)، دستار حضرت يوسف، شمشير حضرت داوود، استخوان دست حضرت يحيی و بسياری چيزهای ديگه در اين بخش نگه داری ميشه. حتی نامه پاره شده حضرت محمد (ص) به خسرو پرويز هم اونجاست. و البته عكس برداری در اين موزه ها بر خلاف موزه باستانشناسی ممنوعه




Saturday, August 30, 2008

Saturday, August 23, 2008

sky



Do you see what I see?

Wednesday, August 20, 2008

Monday, August 18, 2008

Tehran International Construction Fair












زندگی كوتاه، هنر طولانی، و معماری بی نهايت است